Przymiotniki

  1. rodzaj żeński przymiotników:

W języku francuskim nie istnieje rodzaj nijaki. W zamian za to pojawia się tylko rodzaj żeński (féminin) i męski (masculin). W większości przypadków w celu utworzenia przymiotnika w rodzaju żeńskim należy dodać końcówkę –e. Jednak, jeśli wyraz będący przymiotnikiem kończy się na: -os, -ot, -is, -et, -as, -on, -en, należy podwoić ostatnią spółgłoskę oraz standardowo dodać końcówkę –e. Na tym jednak nie koniec, końcówkę –le dodajemy, gdy przymiotnik rodzaju męskiego kończy się na: -il, -el, -ul, -eil, natomiast –euse i –ouse, gdy kończy się na: -oux lub –eux, a –que, gdy na: -c, inną jeszcze, mianowicie –if, gdy posiada zakończenie –ive. Ponadto istnieją nieregularne przymiotniki, warto tutaj pamiętać o vieux (stary), beau (ładny) oraz nouveau (nowy) – zmieniają one formę w rodzaju męskim, gdy występujący przed nimi rzeczownik kończy się samogłoską albo też niemym „h”, istnieje oczywiście też wiele przymiotników, które posiadają nieregularną formę w rodzaju żeńskim (na przykład: long – długi, longue – długa).

  1. liczba mnoga przymiotników:

Liczbę mnogą przymiotników francuskich tworzy się według kilku zasad zbliżonych do tych, według których tworzy się liczbę mnogą rzeczowników. Te zasady to:

-dodawanie końcówki –s w większości przypadków;

-dodawanie końcówki –x, gdy przymiotnik rodzaju męskiego występujący w liczbie pojedynczej zakończony jest na –eau bądź –eu;

-dodawanie końcówki –aux, gdy przymiotnik rodzaju męskiego występujący w liczbie pojedynczej zakończony jest na –al;

-pozostawienie tej samej formy przymiotnika w liczbie mnogiej, jeśli wyraz nim będący, występujący w rodzaju męskim w liczbie pojedynczej kończy się na: -s lub –x;

  1. miejsce przymiotnika:

Przymiotnik w zdaniu w języku francuskim może znajdować się w różnym miejscu a postawienie go gdzieś indziej jest błędem. Dlatego należy zapamiętać rzeczowniki, po których lub przed którymi występuje. Zasady z miejscem przymiotnika w zdaniu mogą początkowo sprawiać dużo trudności, dlatego zanim nabierze się wprawy należy zaglądać do słownika. Przed rzeczownikiem pojawiają się głównie liczebniki porządkowe, krótkie przymiotniki lub takie, za pomocą których wyrażamy subiektywną opinię albo estetyczną ocenę. Po rzeczowniku natomiast występują przymiotniki opisujące kolor, kształt, narodowość a także przymiotniki imiesłowu czasu przeszłego, posiadające większą ilość sylab niż rzeczowniki, obok których stoją. Ciekawą grupę przymiotników stanowią te zmieniające swoje znaczenie w wyniku innego miejsca w zdaniu.

  1. przymiotniki złożone:

Przymiotnik złożony w języku francuskim (podobnie zresztą jak w polskim) składa się z dwóch wyrazów, które przeważnie oddzielone są myślnikiem, przykładem może być nouveau-né, czyli nowonarodzony. Rodzaj żeński jest tutaj tworzony praktycznie na takiej samej zasadzie jak przy przymiotnikach prostych. Pierwszy z wyrazów tworzących przymiotnik złożony nie zmienia swojej formy tylko wtedy, gdy jest nim przysłówek bądź przyimek albo też posiada znaczenie przysłówkowe. W pozostałych przypadkach formę zmieniają obydwa wyrazy. Tak samo sytuacja wygląda z liczbą mnogą.

  1. stopniowanie przymiotników:

Stopniowanie przymiotników w języku francuskim jest możliwe dzięki zapamiętaniu kilku zwrotów, mianowicie:

– w stopniu równym – ausi…que (co oznacza: równie);

– w stopniu wyższym – plus…que (co oznacza: bardziej) lub moins…que (czyli mniej);

– w stopniu najwyższym – le plus… (czyli: najbardziej + przymiotnik występujący w rodzaju męskim); la plus… (czyli: najbardziej + przymiotnik występujący w rodzaju żeńskim); le moins… (czyli: najmniej + przymiotnik występujący w rodzaju męskim); la moins… (czyli: najmniej + przymiotnik występujący w rodzaju żeńskim);

Nieregularnie stopniują się wyrazy: bon (dobry) oraz mauvais (zły);

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *